Stingersuits en bosbranden

(Door Elly)

Wilde dieren spotten en wij gaan niet zo goed samen, dachten we twee weken geleden nog. Een cassowary, een soort struisvogelachtig dier, zagen we nog nergens. Terwijl in het noorden overal bordjes langs de kant van de weg stonden met de waarschuwing dat je er moet oppassen ze niet omver te rijden. Ook het spotten van de platypus, het vogelbekdier, wilde niet erg vlotten. We vertrokken speciaal met die missie naar Yungaburra. We tuurden echt een tijd lang, maar we zagen er geen één. Toch is het allemaal helemaal goed gekomen...

Een vogelbekdier heeft een eendenkop, poten met vissenschubben en een staart als een bever. Nou, dát wilden we wel eventjes met eigen ogen zien (in het wild, want de dierentuin telt natuurlijk niet). Maar het mocht niet zo zijn. In de creek in Yungaburra waar een speciale lookout in elkaar was getimmerd, zagen we er geen één rondzwemmen. Wel een slang trouwens! We zagen dan weliswaar geen vogelbekdier, maar het was er wel een paar graden koeler dan in Cairns. En daar waren we echt wel blij mee! Wennen aan die hoge luchtvochtigheid lukte nog niet zo goed.

De dag erna bleven we nog even in de Atherton Tablelands en bezochten er een paar prachtige watervallen en meren. We moesten bij sommige plekken 'in de rij staan' om een foto te maken. Jammer, want we konden ons zo indenken dat de watervallen er nog veel prachtiger uit zouden zien zonder twintig poserende backpackers ervoor. Toen we goed keken, zagen we zelfs kleine schildpadden zwemmen. We vergaten meteen die hele platypus. Nika gooide nog wat stenen in het water (gelukkig niet bovenop een schildpad) en we waren tevreden.

De volgende dag werd ze in Mission Beach pas echt blij toen we de openbare waterspeeltuin vlakbij de camping ontdekten. Nika spoot er met een waterkanon een Australisch jongetje nat. Hij kon dat gelukkig wel waarderen. Zwemmen in de zee ging daar niet vanwege de stingers, en het ontbreken van een stingernet, dus dit was een prima alternatief om de hitte te overleven (37 graden inmiddels).
Op de camping ontmoetten we een Belgisch en een Nederlands gezinnetje met jonge kinderen die net als wij voor langere tijd door Australië reizen. Heel leuk om reiservaringen uit te wisselen!

De volgende dag, op weg naar Townsville, zagen we het zoveelste waarschuwingsbordje voor cassowary's langs de weg staan. Het Belgische gezin had de dag daarvoor nog foto's laten zien van hun ontmoeting met 'de gevaarlijkste vogel ter wereld' (op de camping zelfs, maar wij hadden het gemist). We bespraken ons ongenoegen over het feit dat wij er nog geen één hadden gezien. Net op dat moment dook er eentje uit de bosjes vlak voor ons tevoorschijn. We zetten de camper langs de kant van de weg, met de waarschuwingslampen aan, en hielden een uitgebreide fotosessie. Veilig vanuit onze robuuste camper uiteraard, want dat vonden we wel avontuurlijk genoeg. Blij met onze 'vangst' reden we met brede grijnzen verder naar de zelfbenoemde 'capital of North Queensland'.

We namen een afslag naar Murray Falls en reden angstvallig dicht langs een kleine bosbrand. Dat was best even spannend, we konden de vlammen zien. Later moesten we via dezelfde weg terugrijden en we kregen al visioenen van onszelf omringd door een vuurzee. Eenmaal bij de waterval stelde een Australische vrouw ons gerust. Ze vertelde dat de brandweer veel van dat soort kleine branden gecontroleerd de gang laat gaan om erger te voorkomen. Opgelucht trokken we daarom de zwemkleding aan en doken in het koele water. Echt heerlijk!

In Townsville op de camping werd onze safarichecklist nog verder afgewerkt, want in de boom naast onze camper zat 's ochtends een kakatoe. Eerst een witte met een gele kuif, maar de volgende ochtend ook een zwarte. Volgens Wikipedia komt die laatste soort in Australië alleen in het noordelijkste puntje van Queensland voor (Cape York). Best heel bijzonder dus!

Eén toiletgebouw was gesloten omdat er een python naar binnen was gegleden. Een slangenvanger was onderweg, vertelde de mevrouw van de receptie. Ook hier won de angst het van onze drang naar avontuur en we zijn steeds met een grote boog om het gebouw heen gelopen. Bezoekjes aan het andere toiletgebouw werden er trouwens ook een stuk minder ontspannen door...

Bepakt met zonnebrandcrème, badlakens en teenslippers voeren we met de ferry naar Magnetic Island. Met de bus gingen we naar Horseshoe Bay en daar zaten we heerlijk op het strand, bouwden zandkastelen, zwommen in de golven en aten Mexicaans (Nika vond patat wel exotisch genoeg). Ineens liep een bekende langs; de vader van het Nederlandse gezin dat we in Mission Beach hadden leren kennen. Hij vertelde over een koalabeer die op tien minuten loopafstand van het strand in een boom bivakkeerde. Na een korte, maar warme wandeling zagen we hem inderdaad zitten. Check!

Vanuit Airlie Beach maakten we een tour langs de Whitsunday Islands inclusief het hagelwitte Whitehaven Beach. Wat een belevenis! Het Nederlandse gezin was ook mee, dus Nika had een leuk speelkameraadje (Isa van vier jaar oud) en wij twee gezellige gesprekspartners (Mariëlle en Richard). Om te snorkelen moesten we een stingersuit aan, een niet heel charmant uitziend zwart strak pak. We maakten heel veel foto's van Nika in haar outfit, want dat was echt een schattig gezicht, en dan toch ook maar één met z'n drieën... Snorkelen vond Nika niet zo gemakkelijk. Na wat gespartel boven het koraal besloten Richard en zij plaats te nemen op de glazenbodemboot en ging ik nog even door met snorkelen. Zo hebben we alle drie het Great Barrier Reef, of tenminste een heel, heel, heel klein deeltje ervan, toch nog goed gezien.

Op de camping in Cape Hillsborough ging onze wekker 's ochtends belachelijk vroeg, al om tien over half vijf. Maar dat had een goede reden! Op het strand kwamen namelijk een stuk of tien wallibies en kangoeroes samen, op zoek naar mangrovezaadjes. Het was echt zo mooi! De zon kwam op, de lucht kleurde rood en daar zaten die bijzondere dieren voor ons op het strand. Ik maakte geloof ik wel meer dan honderd foto's. Nika sliep trouwens door het hele spektakel heen. Vroeg opstaan is deze hele reis al niet haar sterkste punt (lucky us).

Op weg naar het zuiden reden we de hele tijd door de soms dikke rook van de vele bosbranden die Queensland inmiddels teisteren. Op de radio hoorden we berichten over hele dorpen die geëvacueerd zijn. Niet leuk! Volgende week wordt er hier eindelijk regen verwacht en wat lagere temperaturen. Na een droogte van ruim twee maanden is dat natuurlijk van harte welkom. Nu is het echter nog zonnig en warm.

We maakten daarom goed gebruik van de waterspeeltuin op de camping in Yeppoon. Nika sleepte ons mee naar de snelste glijbanen. In die warmte lijkt het Sinterklaasfeest soms ver weg. We proberen het Sinterklaasjournaal bij te houden, maar niet alle internetverbindingen werken even goed mee. Wat een enorme verrassing daarom toen Nika een persoonlijke videoboodschap van Sint en Pieten ontving. En ondanks dat ze zeiden dat Australië iets te ver voor ze was en dat Nika volgend jaar daarom extra verwend wordt, zat er vanochtend toch een pakje in haar teenslipper. Dus een Pietje was helemaal vanuit Spanje naar Australië gevaren om Nika te verrassen. Piet rules!