We voelen ons een beetje dubbel

(Door Nika)

Nog maar vier nachtjes slapen en dan gaan we weer met het vliegtuig naar Nederland. Daar heb ik wel zin in, hoor. Lekker filmpjes kijken en snoepen. Mama en papa denken dat ik ga slapen, want we vliegen 's nachts. Maar dat ben ik dus niet van plan! En als we weer in Nederland zijn, vind ik het echt leuk om mijn vriendje Merijn weer te zien en ook mijn neefjes Luuk en Jesse. Mama en papa zeggen steeds dat ze het dubbel vinden. Dat ze aan de ene kant graag naar huis willen en aan de andere kant niet. Nou, daar snap ik dus niks van. Ik heb dat nou nooit. Je wil toch het één of het ander en niet allebei?!

Misschien bedoelen ze dat het eigenlijk wel heel erg leuk is, hier in Australië. De laatste tijd hebben we ook weer zulke leuke dingen gedaan. Naar de Tree Top Walk in Walpole-Nornalup NP bijvoorbeeld. We beklommen een soort brug van wel veertig meter hoog. We voelden ons net een stel koala's, want we waren bijna net zo hoog als de boomtoppen. Ik vond het vooral leuk om blaadjes naar beneden te gooien. Daarna was onze boswandeling trouwens nog niet afgelopen. Vanaf de grond zagen we heel veel superdikke bomen die helemaal uitgehold waren, maar toch nog leefden. We konden er zelfs in gaan staan. We voelden we ons toen geen koala's meer, maar kabouters.

Daarna hadden mama en papa weer eens een goed plan, maar niet heus. Ze hadden gelezen dat er een mooi strand was, Mandalay Beach. Maar daarvoor moesten we wel acht kilometer lang over een hobbeldebobbelweg rijden. Dat was niet zomaar een beetje hobbeldebobbel, maar heel érg hobbeldebobbel. Mama en papa keken elkaar af en toe een beetje moeilijk aan. Alsof ze bang waren dat onze camper in elkaar zou storten. Het maakte inderdaad wel heel veel lawaai. Toen we er eindelijk waren, zeiden ze ook nog eens dat we geen tijd hadden om op het strand te spelen of in de golven te springen. Nadat ze een paar foto's maakten en tegen elkaar zeiden dat het echt een mooi strand was, wilden ze alweer weg. Dáár was ik het dus niet mee eens. Je gaat toch niet naar een strand om er alleen naar te kíjken?!? Maar ik moest mee. Weer acht kilometer lang hobbeldebobbel dus. Gelukkig vond ik dat ritje stiekem best leuk.

De volgende dag maakten we een wandeling over de kliffen. Dat zijn rotsen boven de zee en die waren echt heel hoog. Er stonden heel vaak bordjes met een tekening van een meneer die er vanaf viel en dat dat dus niet mocht. We moesten dus wel een beetje oppassen. Ik liep eerst een heel stuk zelf en later ging ik lekker bij mama op haar rug zitten. Met mijn zaklamp (een lawaaierig stuk speelgoed op batterijen, red.) liet ik de mooiste liedjes horen, zodat mama en papa zich tijdens het wandelen niet hoefden te vervelen en zodat slangen om ons heen wisten dat ze weg moesten wezen.

De volgende dag, bij de vuurtoren op het meest zuidwestelijke puntje van Australië, had ik m'n zaklamp niet bij me. Nou, dat hebben we geweten! Langs het pad zag papa ineens een slang. Hij was helemaal zwart en ongeveer net zo lang als mijn springtouw. Iets daarvoor was ik nog voor mama en papa uitgerend over het pad. Ik pakte snel mama's hand en we keken er vanaf een afstand naar. Gelukkig ging hij de bosjes in. Toen mama en papa later bij de kassa aan een meneer de foto lieten zien, zei hij in het Engels dat het één van de meest gevaarlijke slangen van de wereld was; een dugite. Als hij je zou bijten en je kon niet op tijd tegengif innemen, dan zou je dood gaan. Mama's en papa's ogen leken wel schoteltjes toen ze dat hoorden en mama hield mijn hand daarna nog veel steviger vast.

Mama en papa waren wel een beetje chagrijnig. Dat kwam omdat ze er net die vrijdagochtend achter waren gekomen dat het aankomende weekend feest was in Australië. Maandag zou het Labour Day zijn en daarom gingen veel mensen in het weekend naar de camping. De hele ochtend waren mama en papa aan het bellen naar campings en aan het zoeken op internet. 'Foelie boekt' zei de mevrouw aan de andere kant van de lijn steeds. Ik weet niet wat het betekent, maar mama en papa werden er niet vrolijker van.

Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen. Er waren mensen die op het laatste moment een plekje zonder stroom hadden afgezegd op een camping in Gracetown. Pech voor hun, want het was echt een hele leuke camping. Ze hadden er een speeltuin én een minigolfbaan. We speelden het twee keer en allebei de keren won ik dik. Ik speelde niet helemaal eerlijk, hoor. Maar dat moet je maar niet verklappen.

Jammer dat we niet de hele dag op de camping bleven, maar papa en mama wilden naar een strand in de buurt; Hamelin Bay. Daar zwommen hele grote platte vissen in de zee, vlakbij onze voeten! Ze heetten roggen en waren eigenlijk supertof. Maar na een paar keer wist ik het wel weer. Mama niet, die bleef maar foto's maken. Toen begon ik maar een zandkasteel te bouwen.

De volgende dag maakte ik het kasteel op een ander strand af, in Cape Naturaliste NP op Bunker Bay. Daar ging mama ook mijn benen begraven. Toen leek het net of ik alleen een buik, twee armen en een hoofd had, heel grappig. Daarna wees papa naar het water; hij zag dolfijnen. Mama wist niet hoe snel ze van haar handdoek af moest springen de zee in. Ze zwom er zo naartoe! Toen ze even later terugkwam, had ze net zo'n blije mond als ik ook wel eens teken op mijn kleurbord.
De volgende dag reden we helemaal naar Fremantle. Maar tussendoor gingen we wéér naar een strand toe en aten daar onze broodjes op. Ook even lekker gespeeld en gesprongen in de golven natuurlijk.

We sliepen niet in Fremantle omdat we het daar nou zo leuk vonden. De camping had geeneens een speeltuin en ook geen minigolf. Maar de volgende ochtend gingen we met een boot naar Rottnest Island en daar sliepen we drie nachtjes in een huisje. Dat was echt een heel leuk eiland, want daar woonden Quokka's. Dat zijn een soort kleine kangoeroes, maar ze lijken ook een beetje op ratten. Papa en mama probeerden de hele tijd naast ze op de grond te gaan liggen om dan een foto van hen samen met een Quokka te nemen. Nou, ik vond dat een beetje kinderachtig.
Op het eiland reden bijna geen auto's.Wij huurden dus fietsen én een bakje waar ik precies inpaste. Leuk, want ik mocht ook een stoere helm op. 'Harder papa', riep ik steeds als hij de berg op moest. Dat vond hij niet altijd zo grappig.
Mama was jarig op het eiland en papa en ik gingen het hele huisje versieren met ballonnen. Ze was 40 geworden. Ik ben bijna 4, dus ze is 0 jaar ouder dan ik. We gingen fietsen en daarna patatjes eten in een restaurant. Mama en papa hadden blijkbaar dorst, want ze bestelden een hele kan vol appelsap met een witte schuimkraag erop. Beetje raar.

We zijn nu in Cervantes. Morgen gaan we naar de Pinnacles desert in Nambung NP. Dat zijn meer dan honderd rotsen die recht overeind staan. Ik hoop dat we snel weer teruggaan naar de camping, want ik heb het zwembad al gespot. De dag voordat we in het vliegtuig stappen gaan we nog naar de dierentuin in Perth. Leuk zeg. Ik kan Australië echt aan iedereen aanraden. Heel veel leuke stranden om zandkastelen te bouwen, supertoffe speeltuinen en zwembaden én ze hebben hier minigolf. Misschien voel ik me toch ook een beetje dubbel. Ik wil wel graag naar huis, maar ik wil eigenlijk ook wel graag blijven.