Reizen is geweldig, maar thuiskomen ook!

(Door Elly)

Nika speelt met al haar speelgoed dat ze een half jaar niet heeft gezien. Ze kletst aan één stuk door. Overal hangen kleurige slingers en ballonnen, er staan taartjes in de koelkast met 'welkom thuis' erop en drie prachtige bossen bloemen prijken op de tafel. Ik onderdruk een gaap. Buiten is donker, het is vier uur 's nachts, maar voor ons gevoel elf uur 's morgens. We zijn thuis!

We hebben een jetlag. Of eigenlijk vooral Nika, denken we. Want ze werd net om half vier wakker en zei dat ze genoeg geslapen heeft. Slaapdronken praatte ik wat op haar in, want ik geloofde daar natuurlijk niks van. Maar het was zinloos. Nu zitten we met z'n tweetjes beneden in de kamer. Richard probeert nog wat te slapen. Morgennacht is het zijn beurt.

De laatste dagen van onze reis hebben we nog even volop genoten. Vanuit Cervantes rijden we naar Pinnacles. Dat zijn duizenden pinvormige rotsen in een woestijn van oranje zand. Een surrealistisch landschap waar we ons prima vermaken. Nika speelt verstoppertje tussen de miljoenen jaren oude rotsformaties alsof het een moderne speeltuin is, wij proberen de juiste fotocomposities te vinden. We zijn lekker op tijd, dat helpt. Voordat alle tourbussen vol toeristen vanuit Perth arriveren, lopen wij er al rond en hebben we de Pinnacles bijna voor onszelf.
's Middags rijden we naar Hangover Bay. Een prachtig wit strand met turquoise zee. Althans, zo staat het in de reisgids. De realiteit is anders. Het witte zand is er inderdaad, maar het waait met volle kracht tegen onze benen aan en we voelen dat we goed gescrubd worden. De zee is gevuld met donker zeewier en heeft bovendien een bruine gloed. Nou ja, het is waarschijnlijk ons laatste strandbezoek van de reis. We laten ons niet kisten. We spreiden ons handdoekje, dat binnen de kortste keren onder het zand bedolven ligt door de wind, en springen vol overgave in de golven. Nika vindt het fantastisch en wij eigenlijk ook. Geen foto's, want zand hoort op het strand thuis en niet in onze camera's, vinden we.

De volgende dag rijden we terug naar Perth. De laatste lange rit met de camper. Dat realiseren we ons maar al te goed en we praten veel over het afgelopen half jaar. Over de hoogtepunten en de minder leuke momenten. Maar die laatste waren er eigenlijk bijna niet. Af en toe schiet ik een beetje vol. Moeilijk voor te stellen dat dit fantastische avontuur nu bijna tot een eind is gekomen.
We zijn aan het begin van de middag op de camping in Perth en duiken zo snel mogelijk het zwembad in. Lekker ingesmeerd met een laagje factor 50 en genieten maar. Nika springt wel twintig keer achter elkaar van de kant in het water. Wij werken wat aan ons kleurtje. Ja, er wordt ook nog gewerkt Down Under.

Op naar de dierentuin! In Perth is dat extra leuk, want we gaan eerst met de bus en dan met de boot. Vanaf de steiger zien we de skyline van Perth en die is met de strakblauwe lucht erachter erg gaaf. In het water zwemt een grote kwal aan het oppervlak. We zijn gefascineerd door de sierlijke bewegingen en weten meteen dat we in Perth geen strand meer gaan opzoeken om in de golven te springen.
In de dierentuin bekijken we de olifanten, de leeuwen en giraffen, maar ook de kangoeroes, quokka's en cassowaries. Een hele geslaagde dag. 's Avonds drinken Richard en ik buiten voor de camper nog een Australisch biertje voordat we de laatste keer in ons toch best krappe camperbed gaan slapen.

De volgende dag pakken we de tassen in, maken de camper schoon en geven alle overgebleven spullen die we niet mee kunnen nemen aan de buren. Ook onze kerstboom, die al vier maanden voor het raam hangt, moet er nu toch echt aan geloven en eindigt in de container. Aan het eind van de middag leveren we de camper in bij het verhuurbedrijf. Dan is het ineens niet meer ónze camper en dat is toch even gek. Het lange wachten kan daarna beginnen. Onze vlucht vertrekt pas om 22.50 uur en we zijn rond 16 uur al op de luchthaven. Geeft niks. De Australische dollars moeten op en we struinen dus wat door winkeltjes en spenderen het uiteindelijk aan eten.
Met een A380, een dubbeldecker, vliegen we met Qatar Airways naar Doha. Nika valt met haar hoofd op mijn benen in slaap en maakt een nacht van acht uur! Richard en ik dommelen wat, maar kijken vooral filmpjes en lezen wat. Na de overstap in Qatar vliegen we naar Amsterdam. Het gaat allemaal goed. Van slapen komt op die tweede vlucht (ook) niet veel (meer).
Op Schiphol zien we opa, twee oma's en ome Ronald al staan achter de ramen. Alle aandacht is voor Nika en ze wordt er een beetje verlegen van. Thuis wacht ons een nog grotere verrassing. Daar staat een feestcomité klaar. Het huis is versierd met slingers en ballonnen, er zijn taartjes en er wordt voor de deur zelfs een vuurpijl afgestoken. We voelen ons overrompeld en heel erg dankbaar. Wat een lieve mensen allemaal. We hebben ze gemist.

Wat hebben we een fantastische, vet gave, super mooie, geweldige reis gemaakt en wat hebben we met volle teugen genoten. Van Nieuw-Zeeland en Australië, van de vriendelijke inwoners, de prachtige landschappen, de unieke dieren en van elkaar. Maar wat zijn we blij om weer terug te zijn in ons mooie huis en met al die fijne mensen om ons heen. Bedankt voor het meelezen, voor alle lieve reacties en jullie enthousiasme. Dat maakte het voor ons allemaal nog zoveel bijzonderder. Reizen is echt geweldig, maar thuiskomen zeker ook!