Pijntjes, pannenkoeken en een natte broek

(Door Richard)

In tegenstelling tot wat Nika doet vermoeden in onze vorige blog, kan ze nog niet alleen achter blijven in de camper. In het Abel Tasman Park wilden we een mooie wandeling maken dus moesten we dat om de beurt doen. Ik mocht de eerste dag. We hadden een wandeling van zo'n 5-6 uur (ruim 16 kilometer) gekozen. Prima te doen, dachten we. Met een watertaxi werd ik de volgende ochtend op een bijna verlaten strand in het park afgezet en daar vandaan liep ik terug naar de camping. Vanaf de wandelroute kon je afslagen nemen naar stranden, uitkijkpunten en watervallen. De wandelroute zelf was niet bijzonder mooi, de stranden en uitkijkpunten wel! Goudgele stranden waar je bijna alleen bent en uitzichten over de strandjes, rotsen, eilanden en blauwe zee. Na 6,5 uur wandelen kwam ik moe en voldaan bij de camper aan. Doordat ik een aantal strandjes en uitzichtpunten had bezocht bleek dat ik veel meer dan de ruim 16 kilometer had gelopen: meer dan 23. Nadat ik even had gezeten voelde ik dat de wandeling eigenlijk te ver voor me was geweest (ik kon amper meer opstaan). En dan had ik niet eens alle strandjes onderweg bezocht! Elly zou daarom de volgende dag een iets kortere wandeling maken zodat er meer tijd was om de stranden en uitzichten te bekijken.

Een dag later heeft Elly de wandeling door het Abel Tasman Park gemaakt en ze heeft er net zoveel van genoten als ik. Echter wel met minder pijntjes na afloop.

Vanuit het Abel Tasman Park zijn we naar de Golden Bay gereden. Er hing een relaxte sfeer in de dorpjes die we passeerden (nog meer dan we eerder al hadden meegemaakt), misschien komt dit door de geïsoleerde ligging tussen twee nationale parken (Abel Tasman en Kahurangi) aan de zonovergoten kust. We stonden met de camper op een prachtige plek: vlak naast het water in de baai en het strand. Nika ging net als de locals vissen, met een tak in plaats van een echte hengel. Behalve een skelet van een krab, heeft ze niks gevangen.

Na een lange reisdag zijn we aan de westkust van het Zuidereiland aangekomen. Bij Cape Foulwind (net onder Westport) is een uitkijkpunt over een zeehondenkolonie. Maar vergeleken met de zeehonden bij Kaikoura viel dit een beetje tegen: in Kaikoura zagen we de zeehonden direct naast het wandelpad en waren we de enigen die ze stonden te bewonderen, bij Cape Foulwind keken we van achter een hekje met een hele groep mensen naar de enkele zeehonden onder ons. De dag sloten we af op een gratis camping op het strand (we waren niet de enigen hier).

(Door Elly)

In de Lonely Planet lazen we over het spookstadje Waiuta. We waren enthousiast. Dat leek ons wel wat; ronddolen in een verlaten mijndorpje, overwoekerd door struikgewas. We waren gewaarschuwd; we moesten een stukje over een onverharde weg rijden, maar we houden alle drie wel van een beetje avontuur, dus daar gingen we. Onderweg naar het spookstadje stopten we bij een verlaten schooltje. De deur stond open en door de ramen zag ik de lessenaars al staan. Ik durfde er in eerste instantie niet naar binnen te gaan. Iets teveel enge films gezien, denk ik... Maar ik ben blij dat ik het wel heb gedaan. En ik heb het ook nog overleefd gelukkig.

In Waiuta hoefde ik me geen zorgen te maken over horrorscènes in verlaten spookhuizen; er stonden namelijk bijna geen gebouwen meer. En de enkele die er stonden waren nieuw of afgesloten met indrukwekkende waarschuwingsborden aan de buitenkant. Het spannendste aan deze hele trip was de weg naar het dorpje toe, die op een gegeven moment wel erg smal en overwoekerd werd voor onze niet heel soepel wendbare camper.

's Middags een uitstapje waar ook Nika haar verbeeldingskracht kon inzetten; Pancake Rocks. Tja, de naam verraadt het al een beetje. Het waren inderdaad rotsen die wat weg hadden van een stapel pannenkoeken. Onze fijnproever Nika kan dat gerecht wel waarderen, dus we hadden ook hier hoge verwachtingen. Maar ze vond de gelijkenis met haar lievelingsmaaltijd niet zo treffend en concentreerde zich op het gooien van steentjes in het water en het plukken van 'liefjes-bloemen' (madeliefjes). Wij vonden het wel heel bijzonder om te zien dat de rotsen voor ons neus in miljoenen jaren tijd waren geërodeerd tot een stapel pannenkoeken.

Op de camping wilde Nika voor het slapen gaan nog snel een keer van de glijbaan. Oeps, onderaan landde ze in een plas water. Die had ik even over het hoofd gezien. Met een natte broek liep Nika wijdbeens terug naar de camper.