Écht veel speeltuinen!

(Door Nika)

Op reis zijn met mama en papa door Nieuw-Zeeland is echt heel erg leuk. We zijn de hele dag vrolijk en doen allemaal gezellige dingen. Het fijne van reizen met een camper is dat je hem overal, bij allerlei speeltuinen, mag parkeren en daar kunt gaan slapen. De volgende dag, als je weer wakker wordt, rij je gewoon weer verder, naar de volgende camping met een andere speeltuin. De meeste campings in Nieuw-Zeeland hebben er één. Maar een paar dagen geleden kwamen we aan in een grote stad (Wellington) en we parkeerden de camper op een parkeerplaats. Ik vond het eerst niet zo'n goed idee van papa en mama, want ik zag nergens een speeltuin in de buurt. Maar toen liepen we een gebouw in dat papa en mama een museum noemden (Te Papa). Dat was eigenlijk een soort hele grote speeltuin vol knopjes waar ik op mocht drukken en huisjes waar ik in mocht kruipen. Mama en papa probeerden iets te leren over de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland; de Maori. Ik vond het vooral leuk om de filmpjes te bekijken over schapen en koeien.

Daarna zeiden mama en papa dat we met een treintje gingen rijden. Nou, dat was helemaal niet waar! Ik hoorde namelijk helemaal geen tjoeketjoeke puf puf en het leek ook meer een bus dan een trein. Maar het was wel heel leuk, want we gingen er heel steil mee de berg op. Bovenaan kwamen we in een soort park uit en daar ontdekte ik gelukkig ook weer heel snel een supergave speeltuin met twee mega lange glijbanen. Mama en papa dachten eerst dat ik er niet alleen van af zou durven, maar dat hadden ze mis. Ik ben er denk ik wel honderd keer vanaf gegleden en toen wilde ik nóg niet weg. Papa heeft me toen opgetild en meegenomen, terug naar het treintje. Ik heb gerust wel even laten weten dat ik het er niet mee eens was. Ook al spreken die Nieuw-Zeelanders geen Nederlands, ik denk dat ze me wel begrepen.

's Nachts had ik eigenlijk helemaal niet door dat we op een parkeerplaats sliepen. Het was binnen in de camper net zo gezellig en warm als wanneer we op een camping stonden. Maar de volgende ochtend ritste mama wel heel vroeg m'n tentje open. 'Wakker worden', zei ze. 'De boot gaat zo varen'. Maar ik was nog héél erg moe. Dat zei ik en toen mocht ik mooi wel nog even slapen.

Het voordeel van haast hebben, is dat je als ontbijt koekjes mag eten. Ik deed dus alles extra langzaam en werkte ook niet mee toen mama en papa alles heel snel probeerden te doen. Alleen maar lekkere dingen kreeg ik als beloning. Op de boot was internet en mama en papa zaten daarom alleen maar op hun telefoons te kijken. Maar toen ik spontaan het Ajax-clublied begon te zingen (dappere strijders, fier en koen) had ik ineens hun volle aandacht en werden de camera's op mij gericht. Dat ga ik vaker doen!

Papa en mama vonden het uitzicht heel mooi. Ik vond vooral de plassen op het dek gaaf om in te springen. Na drie uurtjes, twee koeken, een slurpfruit en een pakje rozijntjes kwamen we aan op het Zuidereiland. Met een volle buik kon ik er wel weer even tegenaan en dat was maar goed ook, want we gingen gelijk een heel eind rijden. Het duurde ook vooral erg lang omdat we steeds in de file stonden. Wegwerkzaamheden noemden papa en mama het, omdat er twee jaar geleden door een aardbeving hele stukken weg waren weggevaagd. Steeds stond er een meneer of mevrouw met een gele helm op die heel vrolijk zwaaide. Hij of zij liet dan met een bordje weten of we mochten doorrijden of niet. Op een gegeven moment was ik het zat en wilde ik even niet meer met mijn armen in de gordels zitten. Maar omdat ik liever in de camper slaap dan in de gevangenis heb ik ze toch maar weer om gedaan. Ook niet leuk als de politie boos wordt, tenslotte.

Ik snap nu wel waarom mama en papa zo'n eind wilden rijden, want vlakbij de camping zagen we de volgende ochtend allemaal zeehondjes. We moesten er wel een stukje voor lopen en klimmen over allerlei rotsen. Heel schattig hoor, maar stínken dat ze deden, die zeehonden! Niet normaal.

's Middags gingen we weer op een boot, maar dan een veel kleinere dan de dag ervoor. Daarmee gingen we héél hard over de golven heen. Het water sloeg aan alle kanten over het dek. Gelukkig zaten we binnen, anders zouden we helemaal nat zijn geworden. Ik vond het wel een gaaf gezicht, maar papa en mama zagen een beetje groen. Toen we van kapitein Jay even naar buiten mochten, ik met een heel raar geel zwemvest aan, zagen we vlakbij een echte walvis. Die was net zo groot als de hele boot. Ik vond het vooral leuk dat hij af en toe water omhoog spoot, uit een gat in zijn rug. Maar mama en papa begonnen pas allemaal foto's te nemen toen de walvis alweer onder water dook en je alleen het puntje van z'n staart nog maar zag. Een beetje vreemd. 

Op de terugweg zagen we ook nog dolfijnen en die vond ik stiekem veel leuker dan walvissen. Ze zwommen onder de boot door en daarna weer terug. Op een rots zaten nog een paar zeehonden, maar die had ik 's morgens al gezien, dus die vond ik niet meer interessant.

De volgende dag gingen we weer rijden, over de Queen Charlotte Drive. Nou ja, ik heb er niet zoveel van gezien hoor. Ik heb lekker gekleurd op mijn tekenbord en een heleboel boekjes gelezen. Maar mama en papa klonken wel enthousiast. Opeens stopten we op een camping in een baaitje aan een strandje en toen snapte ik ineens waarom ze het daar zo mooi vonden: vlak voor onze camper doemde een hele leuke speeltuin op. Eentje met twee glijbanen en drie schommels. Nou, daar heb ik me wel een uur lang op vermaakt. Er waren ook nog twee eenden die dachten dat ik eten gooide, terwijl het eigenlijk alleen maar madeliefjes waren. Ze trapten er steeds weer in, heel grappig. Daarna vroeg ik of ik op de kleine tv mocht (papa en mama noemen dat een tablet). Dat mocht en zo was het echt een hele leuke dag.

De volgende dag regende het en dat is wel heel leuk, kan ik je vertellen. Er zijn dan namelijk onwijs veel plassen om in te springen. Mama heeft wel haar hardloopschoenen meegenomen, maar niet mijn laarzen, die toch veel minder plek innemen. Een beetje jammer, want daardoor mag ik niet in de diepe plassen springen. Maar iets anders leuks aan regen is dat we dan gezellig binnen in de camper spelletjes spelen. Kwartetjes maken bijvoorbeeld en toevallig ben ik daar heel goed in. Ik win bijna iedere keer! Gelukkig kunnen papa en mama wel goed tegen hun verlies.

We zijn nu in Marahau, aan de rand van het Abel Tasman Nationaal Park. Morgen en overmorgen wordt het mooi weer en dan willen mama en papa om de beurt een lange wandeling gaan maken. Ik blijf lekker bij de camper. Er zit hier vlakbij een strandje met schelpen en stenen. En oja, ik heb de speeltuin ook al gezien. Succes met wandelen, mama en papa, ik vermaak me wel.

(Intussen hebben mama en papa hun wandelingen al gemaakt, maar we hadden even geen internet om mijn blog te plaatsen. Dus daarover lezen jullie de volgende keer meer!)