Hobbits, gloeiwormen en vulkanen

(Door Elly)

Hobbiton is extra leuk als je zelf je eigen hobbit meebrengt. Dat weten we nu, want we hadden Nika bij ons. Ze voelde aan de hekjes, klopte op de deurtjes en liep rond in The Shire alsof ze er al jaren woonde. En dan heeft ze de LOTR- en Hobbitfilms (uiteraard) niet eens gezien. Nika blij, wij blij. Ze deed het bovendien leuk op de foto's.

Een bezoek aan Hobbiton is wat ons betreft echt een aanrader. We hebben er genoten! Uiteraard hebben we de films gezien en vonden het fantastisch om daar te lopen waar Frodo, Bilbo en Gandalf dat ook deden. Ja, het was druk, maar er was genoeg gelegenheid om foto's te nemen zonder een Chinees of andere toerist erop. Gewoon even op je beurt wachten.

Na Hobbiton vertrokken we naar nog zo'n toeristische trekpleister; Waitomo Caves. Grotten zagen Richard en ik al vaker in ons leven, maar deze was wel heel bijzonder. Vanuit een bootje zagen we boven ons duizenden lichtjes. Het waren gloeiwormen! Heel magisch. Nika was vooraf goed geïnstrueerd. De beestjes zouden 'uit' gaan als er geluid werd gemaakt, lazen we. Stil zijn dus. Ze nam haar taak erg serieus en verzocht zelfs andere kinderen hun mond te houden door met een strenge blik (en misschien toch iets te hard) 'ssst' te sissen.

Op de bodem van Lake Taupo liggen weer wat meer steentjes dan voordat we kwamen. Het strandje waar we stopten voor de lunch leende zich namelijk uitstekend voor Nika's passie; steentjes in het water gooien. Terwijl zij daar druk mee was, tuurden wij naar de overkant en probeerden we Mount Doom (oftewel Mount Ngauruhoe) te ontwaren. We dachten dat we beet hadden, maar achteraf denken we toch dat dat niet zo was. Mordor was namelijk volledig in wolken gehuld.

De volgende dag was daar de zon en we werden wakker in Whakapapa Village in Tangariro National Park. Best vreemd om op de camping mensen met snowboards en skikleding tegen te komen, terwijl wij ons opmaakten voor een mooie lentedag. Toen we alle sneeuw op de vulkanen om ons heen zagen, begrepen we het. Whakapapa is tot eind oktober een populaire wintersportplaats. Terwijl Richard en Nika naar Tawhai Falls gingen om steentjes te gooien en foto's te nemen (overigens niet zomaar een waterval, want Gollum heeft daar in LOTR 2 wel mooi gezwommen), maakte ik een hele gave dagwandeling naar Tama Lakes, twee turquoisegekleurde bergmeren in een soort maanlandschap. 's Morgens waren allebei de vulkanen (Ngauruhoe en Ruapehu) nog in volle glorie te zien, later overheerste bewolking. Een beetje balen dat de top van Mount Doom, net toen ik het steile klimmetje naar de meren gemaakt had, niet te zien was. Maar een paar broodjes en een mueslireep later verdwenen de wolken ineens! Wat een geluk, het uitzicht was er echt fantastisch. Eigenlijk was het de bedoeling dat Richard de volgende dag dezelfde wandeling zou maken, maar we werden wakker met bewolking. De vulkanen waren niet te zien. Jammer. Maar natuurlijk krijgt hij deze reis nog veel meer kansen om mooie wandelingen te maken. Oh, en gelukkig hebben Richard en Nika de besneeuwde vulkanen vanaf de waterval wel gezien.

Op naar nog een vulkaan; Mount Taranaki. Via de Forgotten World Highway. Dat klinkt spannender dan het is. Het betekende dat je ervoor moest zorgen dat de tank vol zat, want 150 kilometer lang kwamen we geen benzinestation tegen. Wel prachtig groene, puntige heuvels vol met schapen en koeien en een aantal verlaten mijndorpjes. In het midden ligt het plaatsje Whangmomona, dat zichzelf heeft uitgeroepen tot republiek. We moesten even lachen toen we het gehucht uitreden en een groot bord ons welkom terug heette in Nieuw-Zeeland. De tunnel (eenbaans en onverhard) zorgde voor wat enthousiaste uitroepen vanaf de achterbank.

Dachten we dat we na Mount Ngauruhoe en Ruapehu niet meer zo snel onder de indruk zouden zijn van besneeuwde bergen, we hadden het mis. Mount Taranaki doemde plotseling op aan de horizon in een verder vrij plat, groen landschap. Zelfs Nika keek even op uit haar boekenreeks en leek onder de indruk. We parkeerden de camper op een parkeerplaats (waar je mocht kamperen) aan de voet van de vulkaan, met de kont (onze slaapkamer) richting vulkaan. 's Morgens vroeg rolden Richard en ik het rolgordijntje van ons slaapkamerraam een stukje omhoog en we zagen de besneeuwde berg in het rode ochtendlicht. Heel gaaf! Toen ook Nika wakker was, maakten we een leuke wandeling door het bos. Best avontuurlijk, half struikelend over een heleboel boomwortels.

Op naar Wellington, om daar maandag de ferry naar het Zuidereiland te nemen. We stopten in Whanganui, waar het strand helemaal zwart was. Het zag er een beetje luguber uit. Bovendien lagen er allemaal boomstammen die door de uitmondende rivier verderop waren meegevoerd. Het maakte Nika allemaal niks uit. Ook daar vermaakte ze zich prima met takken, schelpjes, stenen en zand.