Pech bij Mount Cook

(Door Elly)

Wens je niet altijd zon als je op reis bent? Nou, wij wel. Geen wonder dat we een beetje teleurgesteld waren toen donkere wolken zich samenpakten boven ons op het moment dat we richting Milford Sound reden. Het begon ook nog eens te regenen. Ach ja, in Nieuw-Zeeland weet je het nou eenmaal nooit met het weer en we hadden toch al erg veel geluk gehad de afgelopen weken. We besloten voor de volgende ochtend toch maar een boottocht te boeken. We konden de fjorden tenslotte alleen maar vanaf het water goed bekijken, vonden we. Geen slechte keuze. De lage wolken tussen de hoge bergen zagen er zo mysterieus uit! Het was echt prachtig. En toen we ook nog een stel vrij zeldzame Yellow-eyed pinguïns zagen zwemmen, realiseerden we ons dat het 'slechte' weer misschien toch zo slecht niet was. Nika was vooral blij dat de boot ook een warm en droog binnengedeelte had en dat we haar tekenbord hadden meegenomen.

De volgende dag stond in het teken van (nog meer) pinguïns spotten. We bezochten, op weg naar Oamaru, aan de oostkust, verschillende plekken waar stond aangegeven dat zich een pinguïnkolonie zou bevinden. We vonden het al een beetje raar dat ze zich daar aan zouden houden. Het leek ons wel grappig als de pinguïns, juist op het moment dat de Nieuw-Zeelanders een bord hadden gemaakt waarop 'pinguïnkolonie' stond en het in verschillende reisgidsen vermeld stond, zouden verhuizen naar een andere plek. Misschien hadden ze dezelfde humor als wij, want we hebben geen pinguïn gezien. Wel zeehonden trouwens, ook leuk!

Bij één van die plekken kon je over een paar stenen naar een eilandje klauteren. Ik besloot het erop te wagen. Geconcentreerd op waar ik mijn voeten zette zonder dat ze nat werden, keek ik ineens op en stond ik oog in oog met een zeehond. Op slechts twee meter afstand lag hij op een rots en had de kleur van zijn omgeving aangenomen. Mijn hart sloeg wat slagen over toen ik me het waarschuwingsbord aan het begin van het pad herinnerde waarop stond dat je minimaal tien meter afstand van de dieren moest bewaren, want ze konden agressief reageren. Met luid kloppend hart draaide ik om.
's Avonds op de camping werden onze gebeden toch nog verhoord, toen er 's avonds (toen Nika al lang lag te slapen) twee babypinguïns onder de veranda van het toiletgebouw vandaan kropen en daar ongeveer een uur lang een leuk showtje opvoerden. ISO op de hoogste stand en schieten maar. Best tevreden met het resultaat!

Op weg naar Mount Cook! Onderweg probeerden we een foto na te maken die in de reisgids Lonely Planet stond. Dat lukte best aardig, na wat heen en weer gerijd. Alleen de wolken werkten niet helemaal mee. We reden een parkeerhaven op en kwamen tot onze schrik vast te zitten in losse stenen. Met hulp van een Nederlands stel lukte het ons, door platte keien onder de wielen te leggen, los te komen. Maar toen we verder reden, klonk het alsof we een lekke band hadden. Na nadere inspectie bleek een grote kei zich tussen de twee rechter achterwielen genesteld te hebben. We kregen hem met geen mogelijkheid los. De verhuurorganisatie bellen dus maar. Een uur later kwam een man van een lokaal autobedrijf ons redden. Hij trok de steen er met een ketting en met behulp van zijn auto uit en we konden weer verder.

Een mooiere camping in Mount Cook NP konden we ons eigenlijk niet voorstellen. We stonden aan de voet van de hoge besneeuwde bergen geparkeerd. Perfecte start van een mooie wandeling; de Hooker Valley Track. Die hebben we alle twee om de beurt bewandeld, met een paar honderd andere toeristen. Het was een vrij populaire track, van in totaal zo'n drie uur. Logisch, het was fantastisch om na drie kilometer Mount Cook te zien opdoemen. Hoogtepunt was bovendien het meer aan de voet van de berg met daarin een drijvend ijsblok, afgebroken van de gletsjer erachter. Ik heb geloof ik meer dan honderd foto's gemaakt. Zo indrukwekkend.
Nika had op de camping alle gelegenheid om steentjes te gooien, want die lagen er genoeg, maar ze verkoos de warme camper boven het buitenleven. Al kwartettend en memory-spelend kwam ze de dag goed door.

Laatste dag in Mount Cook NP, maar Richard voelde zich grieperig. Toch naar de Tasman gletsjer, want die wilden we niet missen. Met 29 kilometer lengte en op sommige plaatsen tot wel vier kilometer breed is dat de grootste in Nieuw-Zeeland. We moesten er wel 330 traptreden voor beklimmen. De eerst vijftig deed Nika nog vrolijk mee, daarna wilde ze getild worden. Een goede work-out dus.
Richard voelde zich met iedere trede slapper en misselijker worden en het lukte hem niet echt te genieten van het gave uitzicht op de gletsjer en het meer vol ijsblokken ervoor. Op weg naar Lake Tekapo kroop ik daarom achter het stuur, voor het eerst. Dat was best even spannend, Zo'n grote camper en dan ook nog aan de verkeerde kant van de weg, maar het ging allemaal goed.

's Middags, bij Lake Tekapo, voelde Richard zich alleen maar zieker. Nika en ik gingen eerst de speeltuin verkennen. Op de trampoline, met een statische coupe, vermaakte ze zich prima. Even later, terwijl Richard sliep en Nika een film op de tablet keek, beklom ik Mount John met op de top verschillende koepels met daarin telescopen. Het uitzicht over Lake Tekapo en de omliggende bergen was echt heel mooi. Soms dacht ik dat ik naar een schilderij keek, zo blauw als dat water was. Gelukkig voelde Richard zich de volgende dag, na een goede nacht slapen, alweer een stuk beter en deed hij de wandeling alsnog. Voor de rest hadden we een relaxte dag die we grotendeels op het strand vol stenen doorbrachten.

Vandaag reden we naar Christchurch waarvandaan we maandag naar Sydney vliegen. En beetje vreemd voelen we ons, alsof de vakantie voorbij is. Dat is natuurlijk helemaal niet waar, want we hebben nog vier maanden voor de boeg in Australië. Maar we vinden het toch wel moeilijk om Nieuw-Zeeland achter ons te laten. Wat hebben we hier veel moois gezien, veel fantastische dingen gedaan en en wat hebben we het leuk gehad met z'n drieën. We kunnen alleen maar hopen dat Australië ons net zo goed gaat bevallen. Voor nu zeggen we 'kia ora New Zealand', misschien zien we je ooit nog terug.