Kerst in korte broek

(Door Elly)

Het was kerst. Maar dat gevoel hadden we niet echt. We lopen in korte broeken, eten mango's en smeren ons twee keer per dag in met een dikke laag factor 50. Het is hier zomer! Maar toch klonken er kerstliedjes op de radio, waren de supermarkten verkleed in kerstoutfits en wensten mensen elkaar 'merry Christmas'. Heel bijzonder om mee te maken. Raar om te bedenken dat jullie in Nederland met dikke rendiertruien aan voor de open haard biefstuk naar binnen zaten te werken. Wij deden het dit jaar anders.

We vierden kerst in de Blue Mountains, ten westen van Sydney. En omdat het in de bergen 's avonds wat koeler was, en we daarom onze lange broeken en truien uit de tassen hadden opgediept, probeerden we toch nog een soort kerstgevoel te ontdekken, diep van binnen. Onze digitale kerstkaart hadden we een paar weken geleden op Whitehaven Beach alvast gemaakt.

Maar eerst kwamen we vorige week aan in Hat Head waar de regen plaatsmaakte voor zonneschijn. Eerst maakte ik een supermooie wandeling over de landtong vlakbij de camping. Het was magisch! Ik liep daar helemaal in m'n eentje in dat ruige landschap met de wervelende zee naast me en ineens zag ik een groepje dolfijnen zwemmen. Ze leken wel te spelen met de golven, zo leuk. Ook zat er een grote waterdragon op een rots. Een hele bijzondere ervaring.

's Middags gingen we met z'n drietjes naar het strand. Surfstranden noemen ze dat hier en dat is wel leuk voor de surfers maar soms iets minder leuk voor de zwemmers (dat is de groep waar wij ons onder scharen). De golven zijn vaak enorm en de onderstroom ook. Best spannend als je slechts een paar turven hoog bent en nog niet echt kunt zwemmen (Nika) of als je niet zo gediend bent van zout water in je mond en ogen (Richard en ik). Maar we lieten ons niet kennen en namen toch een duik. Best leuk eigenlijk.

Volgende bestemming was Seal Rocks, waar we ook weer veel surfdudes aantroffen. 's Morgens leek het weer niet zo mooi. Er dreef mist vanaf zee het land op. Maar de zon overwon en even later liepen we met z'n drieën naar een vuurtoren, een warme en steile wandeling. Nika liet zich lekker dragen. Alleen de trap van de vuurtoren, die wilde ze wel graag zelf beklimmen. 'Mama, papa, kijk, hier ben ik', riep ze heel energiek van bovenaan de trap, terwijl wij nog stonden uit te puffen. Even later keken we van bovenaf naar een strand. 'Kijk', riep Nika ineens. 'Zij maken een jongetje.' Geschrokken keken we naar het punt beneden ons dat Nika aanwees. Daar waren kinderen bezig in het zand een poppetje te tekenen. Opgelucht keken we elkaar aan. Gelukkig konden we de seksuele voorlichting nog even uitstellen.

's Middags ploften we neer aan het strand. Verder dan de branding durfden we de golven dit keer niet in. Ze waren wel erg hoog en wild. Gelukkig kan je juist in de branding de allerbeste zandkastelen bouwen.

's Avonds betrok de lucht. We haalden snel alle spullen binnen en wachtten af. Een flinke onweersstorm trok over. De stroom viel uit. De volgende dag, toen we van de camping wegreden, zagen we pas wat een schade de storm had aangericht. De hele weg lag een paar kilometer lang bezaaid met bladeren, takken en omgevallen bomen. Een brandweerman hield met een stok een elektriciteitskabel omhoog zodat wij er onderdoor konden rijden.

In Port Stephens gingen we op koalaexpeditie. Een paar weken geleden had ik die regio in een lijstje zien staan van de topplekken om koala's te spotten, dus we hadden hoge verwachtingen. Onder het gezang van enkele marsliederen marcheerden we langs de de waterkant, onze ogen gericht op de (vele) boomtoppen. Een wandeling van zo'n zes kilometer, soms bijna struikelend over boomwortels (en misschien ook wel over een overstekende koalabeer, maar die hebben we dan gemist, omdat we alleen omhoog keken). We zagen er in elk geval geen één. Een beetje teleurgesteld maakten we een actieplan voor de volgende dag. We keken op een website waar de meeste koala's de afgelopen tijd gespot waren en besloten ons geluk op precies die plek nog eens te beproeven. 's Avonds, op de camping, gaven een stuk of wat kookaburra's een lachconcert (Nika kan ze heel goed nadoen). We waren meteen weer helemaal vrolijk.

De volgende dag waren onze nekken nog wat pijnlijk van de vorige dag, maar we lieten de moed (en onze hoofden) niet zakken. Weer speurden we alle bomen af, dit keer ook aan de onderkant, maar we zagen geen koalabeer. De mevrouw van het informatiecentrum adviseerde ons om naar een opvangpark te gaan waar je de koalaberen zelfs kunt aaien, maar dat vonden we echt geen goed idee. We wilden ze in het wild spotten, anders telde het niet...
In een restaurant bestelden we wat terneergeslagen een seafoodplate en we kregen tafelnummer dertien toegewezen. We begrepen toen dat we wel konden stoppen met zoeken naar koalaberen, het zou hem niet gaan worden.

We kwamen de teleurstelling snel weer te boven in de Blue Mountains. Wat was het daar ontzettend gaaf! Op kerstavond aten we heerlijk in een restaurant en overdag maakten we de meest prachtige wandelingen. Eerst langs de befaamde Three Sisters. Nou, daar waren we in eerste instantie niet alleen... Maar naarmate de kilometers opliepen, kwamen we ook minder andere toeristen tegen. Op eerste kerstdag liepen we de Grand Canyon track, een acht kilometer lange wandeling door de sprookjesachtige Grose Valley, waar we drieënhalf uur over deden. Wauw, wat was het daar fantastisch mooi! Een heel bijzondere manier om kerst te vieren. Met spierpijn zaten we 's avonds aan ons kerstdiner, buiten in de ondergaande zon.

We zijn inmiddels op een camping in Culburra Beach aangekomen. Het hoogseizoen is duidelijk begonnen. Wat een drukte. Over vier nachten rijden we terug richting Sydney, want daar willen we het vuurwerk op New Years Eve gaan bekijken. We wensen jullie allemaal alvast een gelukkig en gezond nieuwjaar!